Jak kłaść płytki w narożnikach wewnętrznych – Poradnik 2025

Każdy, kto choć raz miał do czynienia z układaniem płytek, doskonale wie, że prawdziwe wyzwanie pojawia się tam, gdzie ściany przestają być gładkie, a zaczynają się kąty – zwłaszcza te wewnętrzne. To właśnie w narożnikach często wychodzą na jaw niedoskonałości podłoża, a precyzyjne dopasowanie materiału staje się kluczowe dla ostatecznego efektu i trwałości okładziny. Mastering układania płytek w narożnikach wewnętrznych to umiejętność, która odróżnia amatora od prawdziwego fachowca, gwarantując nie tylko piękno, ale przede wszystkim funkcjonalność i odporność na kaprysy fizyki budowlanej. Zatem, jak kłaść płytki w narożnikach wewnętrznych by uniknąć pęknięć i uzyskać perfekcyjny kąt? W skrócie: wymaga to precyzyjnego pomiaru narożnika, dokładnego planowania cięć oraz bezwzględnego zastosowania elastycznej spoiny kompensującej ruchy budynku.

Spis treści:

• Przygotowanie narożnika i ściany
• Planowanie i układanie pierwszych płytek
• Docinanie płytek w narożniku wewnętrznym
• Wykonywanie dylatacji i spoiny w narożniku

Analizując dostępne źródła informacji, łatwo zauważyć, że często skupiają się one na ogólnych aspektach układania płytek, pomijając niuanse związane ze specyficznymi miejscami, takimi jak narożniki wewnętrzne. Poniższy przegląd danych pochodzących z typowych materiałów wprowadzających unaocznia ten fakt.

Ten syntetyczny przegląd wyraźnie pokazuje, że podczas gdy podstawowe koncepcje, takie jak kalkulacja materiału, czy wybór kleju i fugi, są często poruszane, specyfika pracy w krytycznych obszarach, jakimi są narożniki wewnętrzne, bywa ignorowana. To poważne przeoczenie, ponieważ właśnie w tych miejscach skumulowane są naprężenia wynikające z pracy konstrukcji budynku i zmian temperatury. Pominięcie odpowiednich technik w tych punktach może prowadzić do szybkiego pękania fug, odspajania się płytek, a w konsekwencji do kosztownych napraw i zrujnowania całego efektu wizualnego. Właśnie dlatego szczegółowe zrozumienie i prawidłowe wykonanie tych newralgicznych detali jest absolutnie kluczowe dla trwałości każdej okładziny ceramicznej.

Układanie płytek w wewnętrznych narożnikach może wydawać się trudne, jednak stosując odpowiednie techniki i dbając o precyzyjne cięcia, osiągnięcie estetycznego rezultatu jest w zasięgu ręki. Kluczem do sukcesu jest dokładne zmierzenie narożnika oraz odpowiednie rozplanowanie układu płytek, aby minimalizować ilość docinek, a te, które są niezbędne, wykonać starannie, najlepiej za pomocą profesjonalnej przecinarki do płytek. Pamiętaj, że prawidłowe fugowanie narożnika jest równie ważne, jak samo układanie, zapewniając szczelność i trwałość wykończenia, o czym dowiecie się szczegółowo, zaglądając pod tego linku, gdzie poruszane są również kwestie wykończenia wnętrz z perspektywy odbioru inwestycji.

Przygotowanie narożnika i ściany

Zanim położymy pierwszą płytkę, podłoże musi być przygotowane niemal perfekcyjnie. Nie jest to slogan reklamowy, ale fundamentalna zasada każdego solidnego montażu ceramicznego. W przypadku narożników wewnętrznych ta zasada nabiera szczególnego znaczenia.

Pierwszym krokiem jest gruntowne oczyszczenie ścian i samego narożnika. Usuń wszelkie resztki starego kleju, tynków, farby czy tapet – podłoże musi być czyste, suche i wolne od luźnych fragmentów. Użycie szpachelki, a czasem nawet młotka i dłuta, jest nieuniknione w starszych budynkach.

Niezwykle istotne jest sprawdzenie pionowości ścian i, co najważniejsze, kąta między nimi w narożniku. Rzadko kiedy wynosi on dokładnie 90 stopni, a nawet minimalne odchylenie (rzędu 1-2 stopni) potrafi skomplikować układanie płytek. Do tego celu najlepiej użyć długiej poziomicy i kątownika budowlanego, a w przypadku większych pomieszczeń – poziomicy laserowej z funkcją wyznaczania kąta prostego (koszt profesjonalnego lasera to 500-2000 zł).

Jeśli ściany są nierówne, tzn. odchylenie od pionu lub płaszczyzny przekracza 3 mm na metrze bieżącym, konieczne jest ich wyrównanie. Może to oznaczać szpachlowanie, nałożenie nowej warstwy tynku wyrównującego, a w skrajnych przypadkach, zwłaszcza na starych murach, budowę nowej warstwy z płyt gipsowo-kartonowych.

Szczególną uwagę poświęć miejscu połączenia dwóch ścian w narożniku. Stary tynk w tym miejscu często kruszeje lub ma wyraźne spękania – takie obszary należy skuć i uzupełnić, tworząc jednolite i stabilne podłoże aż do samej krawędzi kąta. Każda nierówność czy luźny fragment w narożniku przełoży się na problemy z docięciem i przyleganiem płytki.

Niezbędne jest również zagruntowanie przygotowanego podłoża. Rodzaj gruntu zależy od materiału ściany (beton, cegła, bloczki silikatowe, płyta GK). Grunty akrylowe penetrujące (ok. 20-40 zł/L) stabilizują podłoże i redukują chłonność, a szczepne z piaskiem kwarcowym (ok. 30-50 zł/L) tworzą szorstką warstwę zwiększającą przyczepność kleju, co jest kluczowe przy płytkach o niskiej nasiąkliwości. Zużycie gruntu to typowo 0.1-0.2 L/m².

Czas schnięcia gruntu wynosi zazwyczaj od 2 do 4 godzin, w zależności od warunków otoczenia i rodzaju preparatu. Przed przystąpieniem do klejenia, podłoże gruntowane penetrująco musi być suche w całej objętości, a grunt szczepny powinien tworzyć twardą, nieścieralną warstwę.

W przypadku ścian gipsowo-kartonowych, spoiny między płytami powinny być zaszpachlowane i wzmocnione taśmą, a cała powierzchnia (łącznie ze szpachlowanymi połączeniami) zagruntowana preparatem odpowiednim dla płyt GK, często o izolacyjnych właściwościach przeciwwilgociowych (ok. 30-60 zł/L). Dotyczy to zwłaszcza łazienek.

Należy pamiętać, że prawidłowe przygotowanie narożnika wewnętrznego to więcej niż tylko czysta ściana. To także stabilność i jednorodność podłoża dokładnie w punkcie styku dwóch płaszczyzn. Zaniedbanie tego etapu może spowodować późniejsze pękanie płytek lub spoin, nawet jeśli samo klejenie będzie wykonane poprawnie.

W narożnikach, zwłaszcza tych na ścianach zewnętrznych budynku, może pojawiać się problem wilgoci lub pleśni. Jeśli takie symptomy występują, należy najpierw zdiagnozować i usunąć przyczynę zawilgocenia (np. mostek termiczny, nieszczelność izolacji zewnętrznej), a dopiero potem przystąpić do przygotowania podłoża. Malowanie farbą antygrzybiczną bez usunięcia przyczyny problemu to tylko półśrodek.

W starym budownictwie często spotyka się ściany z grubą warstwą starego tynku wapiennego. Jest on zazwyczaj sypki i niestabilny pod płytki ceramiczne, które są ciężkie. W takim przypadku najlepszym, choć kosztownym rozwiązaniem, jest usunięcie tynku do gołego muru i wykonanie nowego tynku cementowo-wapiennego, a następnie wysezonowanie go przez kilka tygodni przed klejeniem płytek.

Inwestycja w odpowiednie narzędzia do przygotowania podłoża, takie jak dobra poziomica, solidny kątownik czy nawet prosty wilgotnościomierz (ok. 50-100 zł), zwraca się w postaci trwałości i estetyki wykonanej okładziny. Nie można położyć solidnego dachu na kruchych fundamentach.

Podsumowując etap przygotowania: ściany muszą być czyste, suche, stabilne, równe (w ramach tolerancji) i odpowiednio zagruntowane, ze szczególnym uwzględnieniem jakości i kąta samego narożnika wewnętrznego. To punkt wyjścia do sukcesu.

Planowanie i układanie pierwszych płytek

Strategiczne podejście do planowania układu płytek, zwłaszcza w obszarze narożników wewnętrznych, jest równie ważne jak samo przygotowanie podłoża. Tutaj nie chodzi tylko o estetykę, ale o minimalizację trudnych cięć i zapewnienie prawidłowego funkcjonowania kluczowych spoin.

Zgodnie z dostarczonymi informacjami, konieczne jest dokładne obliczenie potrzebnej ilości płytek, dodając zapas na straty materiału, cięcie i dopasowywanie wzorów. Ten zapas jest absolutnie niezbędny i jego wielkość (typowo 10-15% powierzchni, ale przy skomplikowanych wzorach czy dużej liczbie narożników może być wyższy, nawet 20%) wynika w dużej mierze właśnie z konieczności docięć, a narożniki wewnętrzne generują ich najwięcej.

Planowanie układu zaczyna się od wyznaczenia osi, ale niekoniecznie od narożnika. Zazwyczaj zaczynamy układanie od najbardziej widocznej ściany, wzdłuż linii wyznaczonej np. laserem lub długą poziomicą. Chodzi o to, by całe lub prawie całe płytki znalazły się w centralnym, najbardziej ekspozycyjnym punkcie ściany.

Jak to wpływa na narożnik? Kluczowe jest przewidzenie, jakiego rozmiaru płytka "dojdzie" do narożnika z obu stron. Idealna sytuacja to taka, gdy fragmenty płytki w narożniku po obu stronach kąta mają zbliżoną, akceptowalną szerokość (np. minimum połowę szerokości całej płytki, ale nigdy wąskie paski mniejsze niż kilka centymetrów). Ułożenie bardzo wąskiego paska płytki w narożniku jest trudne, nieestetyczne i może skutkować problemami z klejeniem.

Aby uniknąć takich "wąsów", czasem trzeba przesunąć całą linię startową na głównej ścianie. Jeśli symetryczne ułożenie od środka ściany prowadzi do wąskich docięć w narożniku, lepiej zacząć od linii przesuniętej w taki sposób, aby płytki dochodzące do kąta miały rozsądne wymiary. Jest to kompromis między estetyką środka ściany a praktycznością i wyglądem narożnika.

Planowanie układu w narożniku musi również uwzględniać układ wzoru płytki (jeśli nie jest jednolita). Należy zdecydować, czy wzór ma się ciągnąć w sposób ciągły przez narożnik (co wymaga idealnego spasowania), czy też może być "łamany" w kącie. W przypadku wzorów geometrycznych lub figur, sposób, w jaki spotykają się one w narożniku, może radykalnie zmienić wrażenie wizualne. Informacje o kierunku układania często są zawarte na opakowaniu (zgodnie z dostarczonym podsumowaniem).

Układanie pierwszych płytek odbywa się zazwyczaj od wyznaczonej linii startowej, kierując się w stronę narożników i pozostałych krawędzi. Ważne jest, by pierwsze ułożone płytki były idealnie wypoziomowane i spionizowane, ponieważ stanowią punkt odniesienia dla całej reszty ściany.

W narożniku płytki kładziemy, pozostawiając celowo niewielką szczelinę (ok. 5-10 mm, w zależności od wielkości płytek i zaleceń producenta) między krawędzią płytki jednej ściany a powierzchnią płytki ściany przyległej. Ta szczelina nie jest fugą, ale przestrzenią przeznaczoną na przyszłą dylatację, o której szerzej w osobnym rozdziale.

Niektóre szkoły układania zalecają pozostawienie wolnej przestrzeni w narożniku i docięcie oraz wklejenie tych elementów na samym końcu, po związaniu kleju na reszcie powierzchni. Pozwala to na większą swobodę precyzyjnego dopasowania docinanych elementów. Inni preferują klejenie ich od razu. Wybór metody zależy od doświadczenia wykonawcy.

Przy klejeniu płytek w narożniku wewnętrznym, klej należy nakładać zarówno na ścianę (paca zębata dobrana do rozmiaru płytki, np. 8-10 mm ząb dla płytek 30x60 cm i większych), jak i metodą kombinowaną (dodatkowo cienka warstwa na odwrocie płytki - buttering). Metoda kombinowana zapewnia lepsze pokrycie płytki klejem, co minimalizuje ryzyko pustek powietrznych, które mogą prowadzić do pękania płytek, zwłaszcza tych docinanych w narożniku.

Zaczynając pracę od głównych powierzchni, a następnie przechodząc do docięć w narożnikach, mamy pewność, że najbardziej widoczne fragmenty są estetyczne, a skomplikowane prace (cięcie) są wykonywane na końcu, z już ustabilizowanym głównym układem. Zapas płytek, o którym mowa w dostarczonych danych, okaże się wtedy nieoceniony.

Kalkulacja powierzchni "na styk" i pominięcie zapasu to przepis na katastrofę i nerwy. Zawsze lepiej mieć kilka płytek więcej w kartonie, które "przydadzą się przy wymianie baterii łazienkowych" lub "awarii instalacji" (jak celnie zauważono w podsumowaniu do kolejnego rozdziału), niż zostać z niedokończonym narożnikiem i brakiem materiału.

Podsumowując planowanie i układanie pierwszych płytek: zaczynamy od głównej ściany, kierując się ku narożnikom, precyzyjnie wyznaczamy linie, przewidujemy szerokość docięć w narożnikach tak, by były estetyczne, uwzględniamy układ wzoru i ZAWSZE zostawiamy celową szczelinę dylatacyjną w samym narożniku.

Docinanie płytek w narożniku wewnętrznym

Docinanie płytek to nieodłączna część pracy glazurnika, a cięcia wykonywane dla potrzeb narożnika wewnętrznego należą do jednych z najczęstszych i wymagających największej precyzji. Jak wskazano w dostarczonych danych, straty materiałowe spowodowane cięciem są głównym powodem, dla którego "kupujemy płytki na zapas" i "powodem są wcześniej wspomniane straty materiałowe, spowodowane cięciem i uszkodzeniami płytek". Narożniki w największym stopniu odpowiadają za te straty, bo wymagają dokładnego dopasowania dwóch dociętych krawędzi do dynamicznie zmieniającej się szczeliny kąta.

Podstawowe docinanie dla narożnika wewnętrznego to zazwyczaj proste cięcie krawędzi, tak aby płytka idealnie pasowała od ostatniej pełnej płytki na ścianie do samej krawędzi narożnika. Pamiętaj, że mierzymy odległość od krawędzi ostatniej pełnej płytki (lub od fugi) do punktu, w którym płytka ma się zakończyć w narożniku, a nie do narożnika samego w sobie, pozostawiając przy tym tę kluczową szczelinę dylatacyjną (około 5-10 mm).

Skomplikowane narożniki lub obiekty stałe (rury, zabudowy) wymuszają bardziej złożone cięcia, np. w kształcie litery "L" lub nieregularne wycięcia. Tego typu cięcia wymagają precyzji i odpowiednich narzędzi. Najprostsza krajarka ręczna (ok. 100-500 zł) wystarczy do prostych cięć płytek ceramicznych ściennych (glazury), ale do precyzyjnych docięć w narożnikach gresu czy cięć w "L" niezbędna jest przecinarka elektryczna.

Przecinarki elektryczne z tarczą diamentową (mokre - ze zbiornikiem na wodę) są idealne do docinania w narożnikach, ponieważ zapewniają czystą, prostą krawędź bez wyszczerbień, co jest kluczowe dla estetyki spoiny dylatacyjnej. Prosta przecinarka stołowa do użytku domowego to koszt ok. 300-800 zł, profesjonalne maszyny do dużych formatów przekraczają 1500 zł. Użycie wody chłodzi tarczę i minimalizuje pylenie.

Do wycinania otworów pod rury blisko narożnika lub skomplikowanych wcięć w kształcie litery "L", często używa się szlifierki kątowej z odpowiednią tarczą diamentową. Jest to technika wymagająca wprawy, generująca dużo pyłu i niosąca ryzyko wyszczerbienia krawędzi, zwłaszcza przy gresie. Wymaga też użycia okularów ochronnych i maski przeciwpyłowej.

Pomiar do docinania narożnego musi być precyzyjny w dwóch punktach - na górnej i dolnej krawędzi płytki. Odległość od krawędzi do narożnika może nie być idealnie równa na całej wysokości z powodu nierówności ściany lub odchylenia kąta od prostego. Mierzymy te dwie odległości i przenosimy je na płytkę, tworząc linię cięcia trapezową, a nie idealnie równoległą, jeśli tego wymaga kształt narożnika.

Należy pamiętać o odejmowaniu grubości przyszłej spoiny (tej między płytkami na tej samej ścianie, zazwyczaj 2-5 mm) oraz celowo pozostawianej szczeliny dylatacyjnej w narożniku (5-10 mm) od zmierzonej odległości. Chodzi o to, aby docięta płytka wpasowała się z tymi przestrzeniami, a nie na ścisk.

Wykonując cięcia, zawsze stawiaj na bezpieczeństwo. Używaj narzędzi zgodnie z instrukcją, stosuj osłony i środki ochrony osobistej – okulary, rękawice. Cięcie płytek, zwłaszcza tych twardych, generuje ostre krawędzie i pył.

Często zdarza się, że płytka pęknie w trakcie docinania, zwłaszcza podczas wykonywania delikatnych wcięć lub cięcia wąskich pasków gresu szlifierką. Właśnie dlatego wspomniany zapas na straty materiału, cięcie i dopasowywanie wzorów jest nie zbędnym luksusem, a koniecznością. Lepiej zmierzyć się z faktem, że kilka płytek "pójdzie pod młotek" podczas nauki czy skomplikowanych cięć, niż utknąć z pracą.

Perfekcyjnie docięta płytka w narożniku wewnętrznym powinna przylegać do przyległej ściany (lub płytki na niej) z równomierną szczeliną dylatacyjną na całej swojej wysokości. Ta szczelina będzie później wypełniona elastycznym materiałem. Brak precyzji na tym etapie utrudni lub uniemożliwi estetyczne i funkcjonalne wykończenie spoiny w narożniku.

Pamiętaj o próbnym przymierzeniu każdej dociętej płytki "na sucho" przed nałożeniem kleju. Pozwala to skorygować ewentualne błędy pomiarowe czy cięcia zanim materiał zostanie trwale połączony ze ścianą. Lepiej zmarnować chwilę na przymiarkę, niż później skuwać źle przyklejoną płytkę.

Należy także wziąć pod uwagę fakt, że producenci często sprzedają płytki w partiach produkcyjnych. Płytki z innej partii mogą minimalnie różnić się odcieniem (kalibracja koloru) lub nawet rozmiarem (kalibracja wymiaru). Kupując zapas, warto upewnić się, że pochodzi on z tej samej partii, co płytki główne, by w przypadku użycia do docinania, nie odróżniał się od reszty. "Kafle przydadzą się też przy wymianie" (zapasowe płytki) pod warunkiem, że są identyczne z zamontowanymi.

Podsumowując docinanie: to etap generujący najwięcej strat, wymagający precyzyjnych pomiarów z uwzględnieniem szczeliny dylatacyjnej i zastosowania odpowiednich narzędzi (przecinarka elektryczna często niezbędna). Narożniki w kształcie "L" i skomplikowane wcięcia są standardem i wymagają wprawy. Zapas płytek to Twój najlepszy przyjaciel na tym etapie.

Wykonywanie dylatacji i spoiny w narożniku

Omówmy teraz chyba najczęściej pomijany, a jednocześnie krytyczny aspekt układania płytek w narożnikach wewnętrznych: dylatację i jej prawidłowe wypełnienie. Jak zauważono w dostarczonym tekście, "Kleje i fuga są bardzo istotnymi elementami etapu wykończeniowego", a ich wybór ma "wpływ na trwałość naszej aranżacji z płytek oraz jej finalnym wyglądzie". Jednak o ile ogólne fugowanie powierzchni płytkowanej twardą fugą cementową jest powszechne, o tyle fugowanie czy uszczelnianie narożników wewnętrznych wymaga zupełnie innego podejścia i materiałów.

Dylatacja w narożniku wewnętrznym jest bezwzględnie konieczna. Ściany budynku pracują – kurczą się i rozszerzają pod wpływem zmian temperatury, osiadają, a w nowym budownictwie nawet "współpracują" z całą konstrukcją, reagując na jej minimalne odkształcenia. Sztywne połączenie płytek na dwóch płaszczyznach spotykających się w kącie spowoduje, że te naturalne ruchy doprowadzą do pękania spoin (tych między płytkami na tej samej ścianie, tuż przy narożniku), a w skrajnych przypadkach nawet do pękania samych płytek. To scenariusz rodem z koszmarów każdego, kto zainwestował w drogie płytki i pracę.

Szczelina, którą świadomie zostawiliśmy podczas układania płytek w narożniku (wspomniane 5-10 mm), jest przestrzenią dylatacyjną. Jej wielkość zależy od przewidywanej pracy konstrukcji, wielkości płytek i zaleceń producenta okładziny lub chemii budowlanej, ale zazwyczaj jest większa niż typowa fuga między płytkami na płaszczyźnie (2-5 mm).

Wypełnienie tej szczeliny twardą fugą cementową (nawet tą o podwyższonej elastyczności, np. klasy CG2 WA według normy PN-EN 13888, podczas gdy kleje klasyfikuje się według PN-EN 12004, jak podano w danych) jest fundamentalnym błędem. Fuga cementowa, mimo pewnej elastyczności, jest zbyt sztywna, aby wytrzymać ruchy ścian w narożniku. Po prostu pęknie.

Do wypełnienia spoiny w narożniku wewnętrznym należy użyć materiału trwale elastycznego. Najczęściej stosuje się w tym celu specjalistyczne silikony budowlane lub sanitarne (w pomieszczeniach mokrych) albo masy poliuretanowe/MS polimery. Te materiały potrafią "pracować" wraz ze ścianami, rozciągając się i kurcząc, tym samym kompensując naprężenia i chroniąc płytki oraz przyległe spoiny przed zniszczeniem.

Silikony sanitarne (koszt ok. 20-50 zł/tuba 300ml) zawierają dodatki grzybobójcze, co jest kluczowe w łazienkach i kuchniach narażonych na wilgoć. Charakteryzują się dobrą przyczepnością do typowych materiałów budowlanych (płytki, ceramika, szkło). Mają typową zdolność do pracy w szczelinie rzędu +/- 20-25% szerokości fugi. Jedna tuba wystarczy na 5-15 metrów bieżących szczeliny dylatacyjnej o typowej szerokości 6-8 mm.

Masy MS polimerowe lub poliuretanowe (koszt ok. 30-60 zł/tuba 300ml) oferują zazwyczaj lepszą przyczepność, większą wytrzymałość mechaniczną i szerszy zakres zastosowań, w tym na zewnątrz i w miejscach bardziej narażonych na uszkodzenia mechaniczne. Mają podobną zdolność do pracy w szczelinie (+/- 20-25%). Są dobrym wyborem w narożnikach na styku płytki ze schodami czy podłogą.

Przed aplikacją uszczelniacza, szczelina dylatacyjna musi być idealnie czysta, sucha i odkurzona. Użycie specjalnego sznura dylatacyjnego (piankowego lub polietylenowego) umieszczonego na dnie szczeliny (np. 5-8 mm głębokości, w zależności od szerokości) zapobiega trójstronnemu przyleganiu masy uszczelniającej, co maksymalizuje jej zdolność do pracy i wydłuża żywotność.

Fugowanie narożnika silikonem czy inną masą elastyczną polega na wciśnięciu materiału w całą objętość szczeliny przy użyciu wyciskacza (pistoletu). Następnie, natychmiast po nałożeniu na odcinku ok. 0.5-1 m, masę wygładza się specjalną szpachelką do silikonu lub po prostu palcem zamoczonym w roztworze wody z płynem do naczyń. Należy zebrać nadmiar materiału i uzyskać gładką, estetyczną powierzchnię.

Przed wygładzaniem, warto zabezpieczyć brzegi płytek taśmą malarską, zwłaszcza przy gresie o chropowatej powierzchni, by uniknąć zabrudzenia fugą silikonową, którą ciężko usunąć. Taśmę usuwamy od razu po wygładzeniu, zanim silikon zacznie wiązać (tworzyć "skórkę").

Czas wiązania (tworzenia skórki) silikonu to zazwyczaj kilkanaście do kilkudziesięciu minut, pełne utwardzenie zajmuje 24-72 godziny. W tym czasie fuga elastyczna w narożniku nie może być narażona na wodę czy obciążenia mechaniczne. Niskie temperatury i wysoka wilgotność wydłużają czas wiązania.

Stosowanie elastycznych spoin w narożnikach to klucz do zapewnienia trwałości całej okładziny ceramicznej, chroniąc ją przed ruchami konstrukcji w narożniku i zmianami temperatury. Jest to standardowa praktyka, która nie jest "overkillem", a niezbędnym elementem fachowego wykończenia.

Pomocne może być użycie kolorowego silikonu, dopasowanego do koloru fugi cementowej użytej na płaszczyźnie. Wielu producentów fug oferuje silikony w identycznej kolorystyce. Pozwala to zachować spójność wizualną całej powierzchni ścian pokrytych płytkami.

Podsumowując dylatację i spoinę: narożniki wewnętrzne WYMAGAJĄ trwale elastycznego wypełnienia (silikon, MS polimer), a NIE sztywnej fugi cementowej. Prawidłowa aplikacja elastycznego materiału w odpowiednio przygotowanej szczelinie dylatacyjnej to klucz do trwałości i estetyki narożnika i całej okładziny, chroniący ją przed skutkami pracy budynku.

Poniżej prezentujemy orientacyjne dane porównujące typowe koszty różnych metod uszczelniania narożników.

Uwaga: Ceny i wydajność są orientacyjne i mogą się różnić w zależności od producenta i sklepu.